” شیخ صنعان پیر عهد خویش بود               در کمال از هر چه گویم بیش بود

دختر ترسا چو برقع بر گرفت                    بند بند شیخ آتش در گرفت

شیخ ایمان داد و ترسایی خرید                    عافیت بفروخت ،  رسوایی خرید”(عطار)

**

داستان شیخ صنعان قصه نیست                  کهنه یا تاریخ آ ن بگذ شته نیست

هر زمان هم شیخ  و هم ترسا بود               هم بساط عاشقی بر پا بود

عشق در هر برهه ای  شیدا  کند                طعمه  های خویش را  پیدا  کند

**

شیخ تنها نیست  پیر  خانقاه                       شیخ باشد هر که دارد جایگاه

هر که او در جمع یارانش سر است           یا میان دوستان  او برتر  است

هر که او را هست جفت و خانمان             او یکی  شیخ  است بی شک و گمان

دختر تر سا همان یکتن نبود                    تا کسی پرسد کجا بود ؟و که بود؟

هر که او را  صورتی زیبا بود               یا چو سرو بوستان  رعنا بود

هر که او با گفته های نرم خویش            می برد دل ها و می آرد به خویش.

شهر پر آشوب از زیبا رخان                 شیخ ها از عشوشان آتش به جان.

**

این همه شیخ است آماج بلا                  قلب هاشان  مستعد  ابتلا

گر که شیخی اسب ایمانش  رمید           پای در گل ماند  و از یاران برید

فکر و ذکرش عشق ترسایی شود          کار بگذارد  پی یاری شود

هر که او را بیند آنسان خوار و زار      گوید این را  با اسف در وصف یار:

“داده عقل و خانمان و آبرو              ترک کرده کار و یاران از چه رو؟”

لیک آن شیخی که در بند دل است      بنده عشق است و سودایش دل است

روز و شب سر مست عشق و عاشقی    داده اوقاتش به مشق عاشقی

بی گمان با عشق دلدارش خوش است   گرچه گویند مردمان : “در آتش است”