شعرآرزویم بود

آرزویم بود

 

روزی با خودم خلوت کنم

دوستانه با خودم صحبت کنم

کافه باشد ، قهوه باشد ، میزکی        

رو به روی خود نشینم اندکی

پوشه بگشایم بپرسم آنچه را              

سال ها پرسیده ام از خود ” چرا ؟ “

تا بپرسم من ز عمر طی شده          

از بهاران و فصول دی شده

یا بپرسم زآنچه در دل داشتم            

ز آنچه دست آورده یا بگذاشتم

سال ها در کار گِل رفت و گذشت    

روزها تاریک و شب ها روز گشت

تا که این فرصت به ناگه شد پدید     

در مکانی که نه کس گفت و شنید

بخش جراحی ، دنا ، بر روی تخت      

بعد یک جراحیِ خونریز و سخت

قالب خاکی من در خود تپان            

من از او گشته جدا ، در آسمان

من از آن بالا ، نگاهم سوی خود        

چشم هایم باز و حیران روی خود

بعد فریاد و فغان همرهان                

تیم احیایی درون آمد دوان

دور جسم من گروهی در تلاش        

پیکر بی رنگ من هم آش و لاش

آن یکی گفتا ” نوار قلب گیر              

جنبش نبضش چرا افتاده زیر؟”

پاسخ آنان شنیدم : ” نبض نیست  

حجم رگهایش کنون از خون تهی ست

جفت پاها را به بالا آورید                  

ماسک و اکسیژن به اینجا آورید

ماسک را روی دهانش جا دهید          

گاز با اکسیژن بالا دهید

آتروپین تزریق کن ، نبضش کم است 

پوم و تاک قلبش اکنون مبهم است

دکتر قلب و عروق آرید پیش             

جنبش خون در رگش افتاده بیش

دستگاه شوک بزن در برق ، زود            

تا نگویی این زمان ، حاضر نبود

آب و خون از چند رگ داخل کنید                    

این دوا با آن دوا را حل کنید”

بعد یک چندی که چون سالی گذشت                 

 تیم احیاء راضی از احوال گشت

رخت و تختم را ز خون پیراستند                         

پانسمان هایم ز نو آراستند

تیم بیرون رفت و ما را واگذاشت                         

جسم و من تنها پس از غوغا گذاشت

لیک در آنجا به غیر از  ما دو تا                          

 دیگری هم بود ، چهره آشنا

پیر مردی ریش خود را ساخته                                  

موی پیچان پشت سر انداخته

روی سر بنهاد بوقی چون کلا                                   

 تن فرو پوشانده در طول ردا

داس برایی حمایل در برش                                       

قیچی تیزی به دست دیگرش

نام آن قیچی ست ” مقراض اجل”                            

داس برنده ، همان ” داس آجل”

گاه با مقراض و گه با داس ، او                                

 می برد عمر کسان ، بی گفتگو

گاه می برد به داسش خوشه ای                               

صاحب جانی ، فتد در گوشه ای

رشته های عمر در یک آن برد                                

و این عمل با قیچی بران کند

کار او بگسستن جان از تن است                              

گه بریدن ، گه به قیچی چیدن است

او در آن مجلس به دنبال چه بود؟                           

بی گمان مهمان ، ولی ناخوانده بود !!!

او یقین چیزی شنیده ، کآمده                               

 بی خود و بهر تماشا نامده

ناگهان دیده که من دور از تنم                                

مستعد دور گشتن از منم

آمده تا بند را قیچی کند                                       

رشته پیوند ما را بر کند

حالیا اینجا دو تن هستیم و بس                              

نیست غیر از ما دو تن ، دیار کس

پس به خود گفتم رسیده آن زمان                           

تا گشایم رمز و راز چیستان

گفتم ای من ، گوش کن اینک به من                       

تا که پرسم این زمان اسرار من

ای پسر! هفتاد سالت پر شده                                 

قلک ات پر از سفال و دُر شده

شاد هستی زان چه اکنون گشته ای ؟                    

 یا که مغبونی از آنچه رشته ای ؟

پاسخ آمد سوی من از جان من                             

با صدائی کش اجل بشنید و من

” گاه شیرین بود و با شادی گذشت                      

 گاه با سختی و غم همراه گشت

یاد کردم وقت شادی ز انجمن                            

بر نهادم درد خود در خویشتن

راضی ام از لحظه های سرنوشت                          

 آن چه با اندوه و با شادی سرشت

کودکی در عسرت و تنگی برفت                         

خالی از سرگرمی و بازیچه رفت

آن فضای خانه ، شهر کودکی                           

انتخاب چرخ بوده ، بی شکی

لیک تحصیل و فراگیری و کار                         

 صبح خیزی و تلاش تا شام تار

برگزیدن از جمیع مردمان                             

صاحبان فهم و دانش زان میان

انتخابم بود و خرسندم از آن                           

 شاد و خوشدل از بد و خوب زمان .”

از جوانیت بگو ، از شور و حال                         

 زان همه سرمستی و آن قیل و قال

هان ! چه داری از جوانی گفتنی                      

عشق و مستی ؟ شور هستی ؟ گفت :”نی

نی از آن مستی که هر کس دیده است              

یا چنان عشقی که کس بگزیده است

عشق در دل بود و در سر آرمان                      

رزم و زندان و کتک هم ، کارمان !!!

لیک هر لحظه که یادش می کنم                    

خون گرمی می دود اندر تنم “

باز از کارت بگو ، وز خانمان                            

تا کجا جور است با آن آرمان؟

” هر مسیری را که من پیموده ام                 

  لحظه لحظه ، فکر یاران بوده ام

چون که یاران کهن تا بوده اند                       

آرمان را بر زمین ننهاده اند  

و آنکه با من همسفر گردید و هست               

  بهترین یار است تا پیمان ببست

در خم و پیچ سفر این مهربان                       

بهترین همراه باشد هر زمان

زین سبب من عاشقم بر زندگی                     

  لحظه های شاد از سر زندگی

از گذار روزهایش سرخوشم                          

جام زرینش به جان در می کشم “

من از آن بالا به خود کردم نگاه :                     

دوست می دارم من این خوابیده را

رنگ مهتابی ، دوچشم خسته را                      

سبلتان و آن لبان بسته را

دوست دارم آن سر و آن سینه را                    

آن پر از امید و این بی کینه را

میل من دوری از این همزاد نیست                  

زندگی بی او مرا جز باد نیست

گر اجل دور است لیک اندر کمین                    

بی گمان آگه از این عشق است ، هین

آن زمان دیدم اجل با دلخوری                         

می رود آرام و خواند کرکری!

بین ما اینک اجل مانع نبود                         

گرچه او از آنچه شد قانع نبود

تنگ بگرفتم خودم را در بغل                        

آن چنانی ، کان چنان بد ، از ازل

بعد از آن چشمم به دنیا باز شد                      

زندگی باری  دگر آغاز شد

                                                                        مهر 96