بررسی ها نشان داد پروازی از سانفرانسیسکو، سه ساعت دیگر، سه تا صندلی خالی دارد. آنها را گرفتیم برای سه نفرمان. درهمین فرودگاه، برای ظهر، با یک شرکت هواپیمایی دیگر، پروازی بود که اول به سیاتل می پرید و بعد به مائوئی میرفت، سه صندلی هم در آن رزرو شد. تا فرصت باشد که برگشته و از خانه دوتا پاسپورت دیگر را هم بردارند.

من و دوتا از بچه ها تاکسی گرفتیم برای سانفرانسیسکو و عازم شدیم. و به وقت رسیدیم، چند دقیقه قبل از آخرین مهلت به بقیه مسافرها ملحق شدیم. از پنجره سالن، هواپیما قابل دیدن بود. روی دم آن (بجای تصویری ازیک پرنده که  شرکت ها با ژست های مختلف آن را علامت خود انتخاب کرده اند) عکس بانویی، با گل سفید زیبایی به نام پلومریا روی شقیقه چپ نقش شده که هم بانو، و هم گل، انسان را یاد هاوائی می اندازد. آرم (لوگوی) شرکت هواپیمایی هاوائی، درمیان همه شرکت های جهان، از این نظر یگانه است .

بچه ها دردوطرفم، پتورا دورو برمن محکم کردند، پشتی صندلی مرا به عقب دادند و من چشمانم رابستم و اطلاعاتی را که دراین چند هفته گذشته مثل همه سفرهایم درباره مقصدم جمع آوری کرده بودم مرورکردم:

هاوائی، پنجاهمین و آخرین ایالت پیوسته به ایالت های متحده آمریکاست. با سه ساعت اختلاف ساعت با ساحل غربی آمریکای قاره ای و پنج ساعت ونیم پرواز.

پایتخت و شهر مهم و مشهور این ایالت، هونولولوست. هاوائی که درزبان بومیان ساکن آن به معنی “سرزمین خدایان ” است هم نام یک جزیره از جزایر هشتگانه آن است و هم نام ایالت پنجاهم امریکا. و لذا برای جلوگیری از اشتباه، معمولا جزیره هاوائی را “جزیره بزرگ یا بیگ آیلند” می نامند.

جمعیت ایالت، کمی بیشتر از یک میلیون نفراست که ازاین نظر چهل و دومین ایالت آمریکاست.

نظام سیاسی آن، تاسال ۱۸۹۳ ، سلطنتی قبیله ای بود. دراین سال جنبشی مردمی سلطنت را سرنگون ساخت و درهمان سال حاکمان جدید از آمریکا تقاضا کردند تا بعنوان ایالتی از آن کشور پذیرفته شوند. هاوائی ابتدا به عنوان بخشی از سرزمین آمریکا پذیرفته شد، به نحوی که نیروهای نظامی آمریکا دردو جزیره آن مستقرشدند. از جمله، جزیره کاهولاوی را کاملا دراختیار گرفتند و بخش عمده ای از جزیره اوآهو را نیزگرفتند و بندر معروف پرل هاربور را بعنوان پایگاه نیروی دریایی دراقیانوس آرام در آن بنا کردند. اما سرانجام در ماه اوت ۱۹۵۹ پنجاهمین و آخرین ایالت از ایالت های آمریکا شد.

کاهولاوی (Kahoolawe) کوچکترین جزیره درمیان ۸ جزیره، و هاوائی ( جزیره بزرگ، بیگ آیلند) بزرگترین آن است و مائوئی (Maui) از نظر وسعت سومین آنها.

این ایالت را ایالت ” آلوها = Aloha ” نیز می نامند، کلمه ای که در آنجا شاید بیش ازهرکلمه ای دیگر کاربرد دارد و به معنی سلام، خداحافظ، عشق، محبت و احساس خوب است.

زبان رسمی ایالت هردوزبان انگلیسی و هاوائی است. زبان هاوائی که زبان بومیان آنجاست، چندان زبان پیشرفته ای نیست و لذا یک کلمه ممکن است، کاربردهای زیادی داشته باشد.

هوای آن، معتدل روبه گرم و پررطوبت است. جزایرهمه آتشفشانی اند و از ریزش گدازه های آتشفشان در آبهای اقیانوس پدید آمده اند. هنوز بعضی از آتشفشان ها فعال اند.

اقتصاد جزایر، برپایه شکر و آناناس و اخیرا گردشگری طبیعت می چرخد.

ترکیب جمعیتی آن عبارت است از بومیان ، آسیائی ها و سفیدها. سفیدها اقلیت اما رو به ازدیاد اند.

اولین انسانها حدود ۱۰۰۰ سال پیش به این جزایر کوچیدند.

عمده بومیان اما حدود ۶۰۰ سال پیش و از جزایر پلی نزی (مجموعه ای بیش از ۱۰۰۰ جزیره، درجنوب استرالیا، درجنوبی ترین نقطه اقیانوس که مردمانی بدوی و جوامعی ابتدائی داشت) به آنجا کوچیدند.

اولین سفیدپوستان حدود ۲۰۰ سال پیش به آنجا پا گذاشتند و اولین آنها جیمز کوک، دریانورد انگلیسی بود که بعد از رسیدن به این جزایر، آنرا بنام لرد ساندویچ (یکی از فرماندهان نیروی دریائی سلطنتی انگلیسی ) ” جزایر ساندویچ” نام گذاشت او کاشف استرالیا، زلاند نو، و هاوائی است. و درسفر بعدی خود در سال۱۷۷۹درجزایر هاوائی به دست بومیان کشته شد.

اولین مزارع نیشکر را سفید پوستان در نیمه اول قرن نوزده بوجود آوردند و هزاران نفررا از آسیا، برای کار روی این مزارع به این جزایر کوچاندند و چند دهه بعد از صادرکنندگان اصلی شکر شدند. همچنان که از تولید کنندگان عمده و شاید بزرگترین تولید کننده آناناس اند. هاوائی ازیک نظردیگر هم بسیار مشهوراست و آن نقش آن در جنگ جهانی دوم است. صبح روز یکشبنه ۷ دسامبر ۱۹۴۱ (۱۶آذر ۱۳۲۰)، ۳۶۰ هواپیمای ژاپنی پهنای اقیانوس را پیمودند ودریک غافلگیری، بندر پرل هاربور را مورد حمله قراردادند. یازده کشتی بزرگی ازجمله هفت رزم ناو و ۳۴۰ هواپیما را نابود یا ازرده خارج کردند. ۳۴۰۰ امریکائی را کشته و۱۲۰۰ نفر را مجروح کردند. لذا آمریکا رسما وارد جنگ شد و سرانجام نیز، دوبمب اتمی را برشهرهای هیروشیما و ناکازاکی فرو انداخت، ژاپن را تسلیم و به عبارتی تسخیرکرد.

بعداز حدود ۵ ساعت پرواز درفرودگاه کاهولوئی  پیاده شدیم. درسالن محل تحویل بارها، چمدان های ما، که ساعاتی زودتر از ما و با پرواز اولمان رسیده بودند، درگوشه ای به زنجیرکشیده ! ایستاده بودند. طنابی از توی دسته هاشان ردشده بود و بهم وصل بودند. آنها را گرفتیم و باکرایه یک تاکسی ون، ما سه نفر و چمدان ها، بسوی هتل حرکت کردیم.

ازفرودگاه تا هتل، ۴۵ دقیقه راه بود. درطول مسیر، من، گاه خودم را در جزیره کیش و گاه در شمال ایران می دیدم و حسرت می خوردم، تا رسیدیم به هتل. درلابی هتل، من که حالم بدتر شده بود و سرفه امانم نمی داد، روی یک مبل وارفتم و کارم شد پائیدن چمدان ها. بچه ها همه رفتند دنبال گرفتن اتاق و بعد از حدود یک ساعت، سه تا اتاق رزو شده ما درسه نقطه هتل، آماده تحویل شد و کلیدهایشان را گرفتیم.

اتاق من رو به اقیانوس بود. پنجره بزرگ اتاق، باز می شد رو به آبی بیکران اقیانوس و وقتی روی تراس می رفتی، احساس می کردی امواج می آیند و زیرپایت می خورند به دیواره ساحل. و دردوردست، هرچندگاه، یا قایقی می گذشت یا نهنگی آب را از سوراخ پشتی خود چون فواره ای بیرون میداد، یا در زیر پایت، لاک پشتی را می دیدی که با آرامش شنا می کند و از نقطه ای به نقطه دیگر می رود. اتاقها را گرفتیم. منتظر نیمه دیگر کاروان مان شدیم که با یک ایرلاین دیگر ابتدا به سیاتل رفته بودند تا از آنجا به مائوئی بیایند. با خبرشدیم که حدود ساعت ۱۰ شب به ما ملحق خواهند شد و چنین شد. و بدین ترتیب مشکلی که با حواس پرتی من به وجود آمده بود و می توانست روی اعصاب و روان ما اثر بگذارد، با کمی دوندگی، مقداری زیان مالی و حدود ۱۲ ساعت تاخیر در رسیدن به مقصد، حل وبا سفره هفت سین انداختن، نوشدن سال را به شادی گرامی داشتن و چندین روز با هم بودن تبدیل به خاطره ای طلائی شد.

جزایرهاوائی مقصد گردشگران بسیاری، به خصوص، از خود آمریکاست. و هرکسی به دلیلی یکی ازاین جزایر را برای گذراندن اوقات فراغت انتخاب می کند.

ما انتخاب کرده بودیم که به یکی ازاین جزایر برویم. جزیره مائوئی که سومین جزیره ازنظروسعت وجمعیت است. باحدود ۰۰۰/۱۵۰ نفرجمعیت. بسیاری از مجلات و سایت های گردشگری، برپایه نظرخواهی از گردشگران آنرا ” بهترین جزیره جهان” می دانند.