مقدمه مترجم

زندگی یکجا نشینی، در دهکده هائی نزدیک آب یا منابع غذایی آغاز شد: این دهکده ها با هم و با مناطق همجوار ارتباط داشتند و وجود موادی مثل صدف و فیروزه از خلیج فارس و خراسان موید این نظر است. رشد جمعیت، آنها را مجبور کرد تا زمینهای بیشتری را زیر کشت برند، گله ها را توسعه دهند و گاو را اهلی کنند. گاو خیش را می کشد و کشاورزی را توسعه می دهد، و شیری بیش از بز و بره اولیه تولید می کند و با خوراندن آن به کودکان در طول یک هزاره، دستگاه گوارش انسان توانایی یافت تا الاكتوز شیر را هظم كند و لذا “میکروبهای اهلی” که پنیر و ماست را می سازند باید پدید آمده باشند. در همان دوران تنورهای بکار رفته برای خشک کردن غلات ، با پخت نان و سفالگری توسعه یافت و عصر مس آغاز شد. پخت نان می تواند نشانه وجود مخمر و آبجو نیز باشد که نشانه های آن در ظرف های شراب یافته شده از این دوران تایید کننده این نظر است. فرآوری کردن غلات و غذاهای دانه ای، همراه با عدس، و نخودهای بومی شده، پروتئین و غذای بیشتری فراهم کرد و لذا مردم مجبور نبودند آنهمه گوشت بخورند. لذا در دوره نو سنگی میانه و اوائل دوره سنگ – مس تعدا کمتری تجمعات چادر نشین می بینیم و این یعنی دامپروری کمتر.

 یک ابداع عمده دیگر بخصوص در نواحی رودخانه ای، حفر کانال برای رساندن آب از رودخانه به زمین های کشاورزی است این امر عامل تاثیرات اجتماعی بزرگی گردید. زیرا با افزایش توان کشاورزی، تجمیع محصولات مازاد، و دسترسی نابرابر به منابع در طول زمان، آنها که غذای بیشتری داشتند در تنگناها و کمبودها از این برتری برای کسب امتیازات اجتماعی برای خود و خویشانشان بهره برداری میکردند و جامعه طبقاتی پدید آمد. رتبه و مقام در ابتدا متعلق به کسی بود که آن را خود بدست آورده بود، اما بعدها از یک نسل به نسل بعدی منتقل شد. افراد عالی مقام که حالا رهبر دهکده های خود بودند کنترل خود بر منابع و کارکردهای جامعه را استحکام بخشیدند. دهکده هایی که رهبران در آن می زیستند بزرگتر شدند و با حضور صنعتگران متخصص و تمام وقت و رهبران دینی، در میان دهکده های اطراف، نقش مرکزی پیدا کردند. رهبران به گسترش نفوذ خود در دهکده های اطراف و مناطق دور و بر مشغول شدند. تقریبا در هر دره ای از کوههای زاگرس که مناسب زیست بود یک مرکز و چند دهکده اقماری بوجود آمد.

در همین اوان، با گسترش کشاورزی، فاصله چراگاه ها با روستاها زیاد شده لذا گروههای چادر نشین دامدار، به مراتع مرتفع تر کوچیده و جامعه های متشکل شبانی را پدید آوردند و از روستانشینان که کارشنان کشاورزی بود جدا شدند. دهکده ها برای بدست اوردن منابع و گسترش حوزه نفوذ ناچار به دگیری با هم شدند که منجر به ویرانی یک یا چند مرکز و سربرآوردن یک مرکز قویتر می شده مثلا شوش، که در دشت شوش موقعیت برتری یافت در اوائل گرچه دارای سازماندهی درحد دولت نبود،

اما به نظر می رسد گروهی که نوعی فعالیت آئینی داشته و هدفش ایجاد وحدت میان ساکنین شوش، دهکده های مجاور و چادرنشینان کوهپایه ها بوده در آن برتری داشته است . این سطح از پیچیدگی روابط اجتماعی در مناطقی دیگر از زاگرس و فلات همزمان دیده می شود. مثل تمدن باکون در حوزه رود کر در فارس در این منطقه با رشد جمعیت ، سیستمی برای هماهنگ سازی آبیاری و ذخیره سازی و توزیع مجدد مواد غذایی و سایر محصولات ، پدید آمده است که از طریق مراکز مديريتي ” اعمال کنترل می کرده .

در همین دوران در شوش وجود یک ساختار اداری سه سطحی با کنترل زیاد بر دهکده ها و مناطق مسکونی بزرگتر ، نشانه وجود یک سیستم حکومتی اولیه است. در این مرحله ، مهرهای استوانه ای ، پاکت های استوانه ای توخالی و نشانه های سفالی که برای ردگیری تعاملات اقتصادی روبه افزایش لازم می نمود ، ابداع شدند. رشد این سیستم حسابداری بود که در دو قرن بعد، منجر به ظهور خط و نگارش شد. یعنی ابتدا نمادهای پیچیده ای به وجود آمدند که رویشان خطوطی وجود داشت و در بسته های توخالی قرار داده می شد که روی آن بسته ها اثر مهر های استوانه ای دیده می شد. سپس این استوانه های تو خالی جای خود را به لوح های گرد یا مستطیلی با اثر مهر های استوانه ای می دهند که از نشانه های عددی نیز برخوردارند.