– پارک ها

چندین و چند پارک عظیم و بسیار زیبا ، با دریاچه و رودخانه و جاده ویژه پیاده روی و دوچرخه سواری در کلگری هست که همه شان به چند بار دیدن می ارزند . از جمله پارک فیش گریک. در دره روخانه “پو ” که محل شکار گاومیش خاص کانادا توسط بومیان بوده  و اکنون برای وقت گذرانی در طبیعت آماده شده . در آن ساختمانی دو طبقه است که میشود نشست و غذا خورد و از ساختمان قدیمی و مناظر اطراف آن لذت برد.

پارک پرنس ایلند

رودخانه ” پو” از میان آن می گذرد و پلی بسیار معروف بنام ” پل صلح” روی آن ساخته اند که طراحی اسپانیایی دارد .هر چند مردم از اجرای پل راضی نیستند ، اما بهرحال از نقاط دیدنی کلگری است .

در همین جا عکس ها و یادگارهائی از سیل کلگری را هم می شود دید .

در ماه ژوئن سال 2013 ، سیل سنگینی کلگری را مورد هجوم قرار داد . که در صد سال پیش از آن سابقه نداشته ، باران و آب حاصل از ذوب برف های ارتفاعات ، قسمت های زیادی از شهر را ویران کردند . شهر در تپه و ماهورهای نزدیک راکی ساخته شده و لذا قسمت های پایین تپه ها بشدت سیل گیر است و همه جا تابلوهای هشدار نصب است . حتی بیمه ها ساختمان های نصب شده در این نواحی را بیمه حوادث    نمی کنند .

پارک گلن مور

از پارک های زیبای مورد بازدید است بویژه در اواخر تابستان و اوایل پاییز که ما آنجا بودیم . رنگ های چشم نوازی داشت که برای دیدن و عکس یادگاری عالی بود.

6- دیدار از دایناسورها

ظاهرأ ایالت آلبرتا از مهمترین نقاط دایناسورپسند !! و دایناسور خیر. !!! کانادا و احتمالأ جهان بوده است .

بهمین دلیل هم موزه ای بسیار معروف بیش تر تلاش خود را صرف پرداختن به این موجودات کرده است .

برای دیدن این موزه تاریخ طبیعی ، به شهر مجاور – شهر درم هلر – رفتیم .

شهر در فاصله 140 کیلومتری در شمال شرق کلگری است راندیم و رفتیم تا رسیدیم.

همه جا کوه و تپه های رسوبی همراه با رگه رگه های گدازه آتشفشان است . ظاهرأ محل ایالت آلبرتای امروزه یک دریا بوده با آتش فشان های فعال و حاصلش شده است این کوه و تپه های رگ رگی.

شهر درم هلر هم جذاب و جالب است .

در میدانها ، 4 راه ها ، مراکز و مکان های عمومی ، همه جا مجسمه های سنگی یا آهنی و یا پلاستیکی از دایناسورهای قد و نیمقد به رنگ های مختلف ، حتی فانتزی ( صورتی – آبی- سبز) ساخته و گذاشته اند. از جمله بزرگترین مجسمه دایناسور در جهان به رنگ زرد و سبز – از جنس آهن و فایبرگلاس – از روی شکل” تیرانوزوروس رکس” خونخوارترین دایناسور . با دهانی گشاده ، ایستاده بردو پای عقب.

 مردم با طی حدود 100 پله ، به دهان این دایناسور که مثل یک صفحه مسطح است میروند و از آنجا ، از خلال داندانهایش شهر را نگاه می کنند . هم فال و هم تماشا.

چون در این منطقه ، آثار وجود دایناسورها زیاد است ، دولت قوانین خاصی را وضع کرده و همگان موظف به اجرای آنند . مثلا همه شرکت های معدنکار ، ساختمان ساز و نفت و گازی ، موظفند بهنگام کاوش ها و کندوکاوها یک زیست شناس در استخدام داشته باشند تا اگر نشانه ای پیدا شد ، تحت هدایت او کاوش شده و بیرون آورده شود . و این کار باعث کشف دهها فسیل ، استخوان و اسکلت کم نظیر شده است . بخصوص که سه سال پیش در جریان سیلی که کلگری را در نوردید ، سطح رودها بالا آمدند و تپه ها را شستند و آثار فسیلی بسیاری را آشکار کردند .

دانشمندان ، با تشکیل تیم هائی به منطقه آمدند و بدقت هرچه را بدرد می خورد جمع آوری کردند.

بدلیل وجود این آثار با ارزش در این منطقه و به پاسداشت نام دانشمندی که در این راه زحمت بسیار کشیده ، موزه ای به نام او بر پا کرده اند که همه آثار یافت شده را در آنجا جمع کرده اند . مکانی بسیار پر ارزش برای آموختن . بهمین دلیل دانش آموزان دسته دسته همراه مربی خود ، هر روزه به آنجا می آیند . در موزه ، با تابلو و نوشته ، عکس یا یوپانمائی ، از  ابتدای پدیداری کائنات یعنی 15 میلیارد سال پیش را سعی کرده اند با توجه به آخرین یافته های علمی توضیح دهند .

با اسکلت ها – فسیل ها ، بازسازی شده یا واقعی ، از دایناسورها ( بطور عمده ) تا سایر جنبدگان گیاه و حیوان و انسان آنجا بود که فهمیدم ، بدلیل اهمیت منطقه در موضوع دایناسورها اصلأ یکی از دایناسورها را در جهان بنام ” آلبرتازوروس” از نام ایالت آلبرتا و دیگر را ” ادمونتوزوروس” بنام شهر ادمونتون نام گذاشته اند که ظاهرأ خاص این ناحیه بوده اند .

7- کنسرت موسیقی

معروف است که ایرانی ها در داخل کشورشان ، فست فود میخورند و موسیقی پاپ و رپ غربی گوش میدهند اما در خارج چلوخورش ایرانی میخورند و کنسرت ایرانی می روند . قرار بود گوگوش در کلگری کنسرت برگزار کند ، از چند هفته قبل ، برای ما هم بلیط گرفته بودند . در سالنی قدیمی ، نوسازی شده ، بسیار مدرن بنام سالن “البرتا جوبیلی” که 60 سال پیش ساخته شده است .

حدود 2500 ایرانی از ملیت های مختلف ، زن و مرد ، عمدتأ میانسال با پوشش های مختلف ، خانم ها از مقنعه و روسری تا لباس های باز  و آقایان از کت و شلوار و کراوات تا تی شرت و اسپرت ، آمده بودند . بلیت ها از 100 تا 300 دلار کانادا همه سالن هم تقریبأ پر بود . با کمی صندلی خالی.

اعضای  ارکستر از ملیت های مختلف بودند و تنها دو نفرشان ایرانی.

آوازهای قدیمی خود را خواند. اکثریت مردم همراهی کردند ، زدند و خواندند و رقصیدند .

با دو تا از آهنگ هایش که برای وطن و خلیج فارس بود خیلی ها با بغض و اشک همراه شدند.

من رفته بودم به فکر که چرا مردم در حالی که بلیت خیلی هم ارزان نیست و خیلی ها پول را راحت در نمی آورند آمده بودند؟ آنهم در حالی که در آت شهر فرصت برای وقت گذرانی و خوش باشی فراوان است؟ با این همه مراکز تفریح . آیا قدرت نوستالژی است ؟ برای دیدار همدیگر است ؟ یا یاد وطن ؟

بنظرم با توجه به تشویق و اشک و آهی که در هنگام خواندن ترانه وطن دیدم ، یاد وطن اغلب آنها را گرد هم آورده بود.

8- موزه گلن بو

موزه ای در مرکز شهر ، در سه طبقه . یک طبقه – خاص هنر آسیا . مجسمه های قدیمی از بودا و بودائیسم.

عمدتأ از منشاء قندهار و هندوئیسم – عمدتأ از شرق دور و مرکز آسیا . تقریبأ هیچ چیز از غرب آسیا در این قسمت نبود.

یک طبقه هم به تاریخ کانادا اختصاص یافته بود.

از شیوه زندگی ، ابزارهای قدیمی زندگی ، چادرها ، لباس ها ، سرپناه ها ، حیوانات خشک شده ، افسانه ها که بشکل روایتی ، توسط دستگاه ها و گوشی های فردی یا ویدیو تلویزیون ها به دو زبان انگلیسی و بومی نقل می شد .

در جائی ، اولین هواپیماها ، ریل ها ، کوپه ها ، جاده ها ، تراکتورها ، شباهت میان بعضی دست سازه های بومیان با صنایع دستی ملی ما جالب بود و نشان از روح مشترک زندگی و استفاده مشابه از امکانات موجود بود .

خودشان کانادا را به چهار منطقه جغرافیایی و فرهنگی تقسیم کرده و به هر منطقه فضایی را اختصاص داده اند . در نقشه بزرگی جای این چهار منطقه را روی نقشه کانادا مشخص کرده اند .

منطقه غرب ، باریکه و حاشیه ای در کنار اقیانوس بنام ” غرب ، جنگل های انبوه ، مه های متراکم ، اقیانوس ” ، ” شرق جنگل و دریاچه ” ، ” شمال ، زمستان بی پایان ” و ” جنوب ، دشت ها و بوفالو” زبان بومی نمایشگاه ، زبان یک قوم مهم بنام ” پاسیاه = black fout ” است . چادرهایشان ، بسیار شبیه چادرهای کوچ نشینان آسیای میانه و ترکمن های ما بوده است . دسته چوب هائی که در بالا به هم بسته می شده و روی آنرا پوست های بهم دوخته می کشیدند.

و یک طبقه کامل  , طبقه آخر ، اختصاص به جنگ و جنگ جویان ملل مختلف داشت . از جمله تصویر یک رزمنده 12 ساله ما در جنگ تحمیلی و ابزارهای جنگی ملل مختلف . مثلا کلاه خودی 200 ساله از ایران و ماکت صحنه هائی از نبردهای مهم غربی مثل واترلو و ….. حضور زنان در جبهه های مختلف جهان از جمله چریک های السالوادور و لباس های رزم . از جمله زره های رومیان تا لباس های ضد شیمیایی عصر جدید.

در بخشی هم سنگ های معدنی از مناطق مختلف جهان که بسیار زیبا و قیمتی بود . و نشان میداد که چرا افغانستان روی آرامش نمی بیند . چه معدن چندین سنگ گرانبها آنجاست . البته فیروزه ما نبود . گرچه فیروزه های پایین تری از جاهای دیگر بود.

اما بخش عمده طبقه اول که بسیار جالب بود بنام نمایشگاه شرم و تعصب بود . نمایشگاهی که قرار بوده و هست که در سراسر کانادا برگزار شود و روزهای اقامت ما ، شانس آوردیم در کلگری بود و ما موفق به دیدن آن شدیم .

وقتی مهاجران به کانادا وارد شدند ، حرص داشتند و تفنگ و بومیان آنجا ، زمین ، بوفالو ، کشت و خوراک چیزهائی که مهاجران می خواستند .

مهاجران ، زمین ها را گرفتند ، بوفالوها را کشتند و بومیان را گام به گام و روز به روز عقب راندند و کشتند و سرانجام آنها را در اردوگاه هائی جمع کردند و برای اینکه فرزندان آنها را آدم بسازند!! ، بچه ها را از آغوش خانواده حتی از دامن مادرها بزور گرفتند و به کشیشان مسیحی سپردند . یک نسل کشی و پاکسازی قومی واقعی . چیزی که در شروع دوران جدید ، مکرر اتفاق افتاده بود . در آفریقا ، آمریکا ( شمالی – مرکزی و جنوبی ) ، در آسیا ( بویژه شرق ) و اقیانوسیه.

اما برای اولین بار ابتدا فعالان مدنی و سپس دولتمردان ، از آنچه در کانادا رخ داده بود ابراز تاسف و سپس شروع کرده برای جبران قدمهائی برداشتند اول که گرچه بومیان در حال حاضر 2٪ جمعیت بیشتر نیستند ، اما نام قبایل یا سران و قهرمانان بومیان بر همه اتوبانها گذاشته شده ، زمین های وسیعی در اطراف شهرها به مالکیت قبایل درآمده ، مجوزهای مخصوص برای ایجاد کازینو و موسسات دیگر در ملک خودشان برای آنها صادر گردیده و همین یکماه پیش که من آنجا بودم دادستان کل فرمانی صادر کرد که همه آنها که در آن مدارس اجباری بوده اند ، بشرط آنکه مدارک آن دوران را برای امحاء و پاک کردن تاریخ ارائه دهند ، به ازاء سال اول ده هزار دلار و برای هر سال اضافه 3 هزار دلار خسارت پرداخت می شود تا بلکه ضربه روحی حاصل از آن برخوردهای خشن در آنها التیام یابد.

در همین راستا ، به همت دانشگاه تورنتو ، نمایشگاهی برپا شد . ازکارهای نقاشی کسی که از فرزندان بومیان است . بنام کنت مونکمان . نقاشی هائی در ابعاد بسیار بزرگ ، در سبک جدید – از صحنه ها و وقایعی که در هنگام ورود و حضور مهاجران اتفاق افتاده است ، صحنه هائی واقعی و تکان دهنده از حضور کشیشان و نظامیان در جریان ربودن فرزندان بومیان ، زندگی در اردوگاه های دربسته ( گتوها) و تلاش برای زدودن هویت و فرهنگ بومیان . در کنار هر تابلو ، نوشته ای به زبان بومی و ترجمه انگلیسی آن از بزرگان بومیان که صحنه را توضیح می داد . بروشور ، نمایشگاه را صحنه های شرم و تعصب و قصه زندگی می نامید . شرم مهاجران ، تعصب بومیان نسبت به فرهنگ خود و تلاش برای حفظ آن ، این نمایشگاه بسیار تاثیرگذار بود و بمناسبت ” کانادا 150″ شروع و قرار بود در سراسر کانادا برگزار شود . ایستگاه دوم آن کلگری بود که ما هم به تماشایش رفتیم .

و اما درباره کلگری نکته های دیگری را هم می شود گفت.  مثلا این شهر ، دوسال پیش بر پایه اندکس ها ( نشانه های)  ” امکان زندگی” توسط موسسات بین المللی سومین شهر کانادا و پنجمین شهر جهان بوده است .

مردمان آن آرام ، صبور ، مودب و مهربان اند . در هنگام صحبت کردن چنان با آوائی پایین صبحت می کنند که شما باید کاملا گوش بدهید تا متوجه شوید . و وقتی شما صحبت می کنید چنان ساکتند که فکر می کنید حواسشان جای دیگری است .

وقتی شما در جای مناسب ، عرض خیابان را پیاده طی می کنید ، حداقل در 10 متری شما اتومبیل ها می ایستند و با دست دعوت می کنند که شما از خیابان عبور کنید.

بسیار مودب اند و وقتی با آنها کاری دارید با خوشرویی تا انتها کمکتان می کنند . در آنجا پرسیدن از ملیت ، نژاد ، لهجه ، رنگ پوست ، دین ، مذهب و جنسیت شما در هیچ فرم و کاغذ یا بطور شفاهی مجاز نیست و اگر کسی چنین کند ، می شود از او شکایت کرد . هیچ کس حق ندارد بگوید چون شما لهجه تان خاص است ، من منظور شما را نمی فهمم . حق دارد فقط بگوید ممکن است تکرار کنید؟

آمار جرم و جنایت بشکل چشم گیری پایین است . به طوری که در آن شهر بزرگ و پر مهاجر ، در یکسال گذشته فقط 15 نفر کشته شده اند برای اینکار دولت دو شیوه را در پیش گرفته .

یکی اینکه مشروب آزاد است اما گران و کمی دور از دست . به این معنی که مالیات آنرا حسابی بالا برده و اجازه نمی دهد کسی از آمریکا که وارد کانادا می شود بیش از یک بطری دست خورده با خود داشته باشد . زیرا در آمریکا به مراتب ارزان تر است .

و به علاوه ، فروشگاههای بزرگ مثل سوپرمارکت ها اجازه ندارند در قفسه های خود ، مشروب بفروشند . افراد بعد از خرید های خود در صورتی که قصد خرید مشروب دارند ، باید به ساختمانی دور اما وابسته به آن سوپرمارکت ، در همان پارکینگ – بروند که خاص فروش مشروب است و خرید کنند . اینکه کسی رفته نان و گوشت ، لباس و غیره بخرد و بعد چشمش به قفسه مشروب ها بیفتد و هوس کند و بردارد ، چنین نیست . باید قصدش را داشته باشد و برایش وقت بگذارد .

برای رانندگان ، با توجه به سن ، مهارت و ظرفیت شان حد الکل خون تعیین کرده و اگر مشکوک شوند  از راننده آزمایش می کنند و بشدت برخورد می نمایند . مشروب نمی تواند داخل اتومبیل باشد و باید حتما در صندوق عقب باشد .

دوم اسلحه خریدن و داشتن آزاد است اما هر نوع اسلحه را نمی شود خرید ، عمدتأ اسلحه های شکاری قابل خریدند . و اسلحه های خودکار و جنگی را نمی فروشند و به علاوه برای داشتن اسلحه شکاری هم باید عضو یک باشگاه تیراندازی باشی و کارت آنرا داشته باشی و تعلیم دیده باشی و هویت خریدار باید کاملا مشخص باشد .

اسلحه باید در جعبه اش باشد و در صندوق عقب . اسلحه بیرون از صندوق و در داخل اتومبیل جریمه بسیار سنگین دارد .

و روزهای آخر بود که یک روز گفتیم ” بابا ما دلمان برای غذاهای بومی اینجا لک زده ، یک روز ما را ببرید غذا خوری بیرون !!

و شب ، اول جستجو کردند که کجا غذای بومی را بهتر تهیه می کند و از طرف خریداران  ستاره بیشتری دریافت کرده . آنجا را پیدا کردند . یک پوتینری ( جائی که پوتین تهیه میکند و میفروشد ) معروف . رفتیم . معروف ترین غذای بومی آنجا ، چیزی شبیه یک فست فود از خلال سیب زمینی پخته شده ، مخلوط با پنیر ، که رویش آب آبگوشتی ریخته بودند . نشستیم و خوردیم . بیچاره بومی ها همین دو سه قلم جنس را داشته اند !! خوردیم تا پوتین نخورده از کانادا برنگردیم !! اما خیلی چیز دلچسبی نبود.

سرانجام سفر به پایان رسید و ما این کشور رنگین کمان انسانی واقعی را ترک کردیم.