زیبائی های انحصاری ونیز :

1- کانال بزرگ (Grand canal گراند کانال)

راه اصلی آمد و شد در ونیز و بزرگ ترین کانال از مجموعه 150 کانال شهر است که با پل های زیبای روی آن  و ساختمانهای پر شکوه و چشم گیر اطرافش ، بی اغراق زیباترین خیابان !! جهان است

2- گوندولاGondola – به قایق های پاروئی گفته می شود که یکی از نمادهای ونیز است . با قایق رانانی که لباس راه راه متحدالشکل پوشیده اند ، در عقب قایق استاده اند ، چوب دست بلند خود را به کف کانال ها فشار میدهند و آواز های عاشقانه می خوانند (ش 9) . سوار شدن برگوندولا ، بخشی از برنامه سفر به ونیز ، بویژه برای زوج های دلداده ، یا مقلدانشان !! است .

3- واپورِ تو (Vaporeto ) یا اتوبوس آبی ، وسیله آمد و شد همگانی و ارزانترین روش جابجائی در ونیز است .

سومین صبحانه هتل را که خوردیم ، چمدانهائی را که از پیش بسته بودیم ، برداشته برای تسویه حساب اتاق به پذیرش هتل مراجعه و پس از آن در ساحل منتظر اتوبوس بودیم که ما را به فرودگاه ببرد . که آمد و سوار شدیم و رهسپار ( آب سپار !!) فرودگاه.اما دلم توی ونیز مانده بود. دو روزو نصفی ، روز و شب گشته اما هنوز بسیاری جاها را ندیده بودم . خیلی دلم می خواست حداقل یکسال می ماندم . پائیز و بهارش را که چون شهری سیل زده ، آب بالا می آید و کوچه ها ، فروشگاه ها ، حیاط خانه ها را می گیرد ، می دیدم . در ماه اوت در فستیوال مهم و باشکوه فیلم ونیز و در ماه فوریه درکارناوال عظیم ونیز که مخصوص ماسک ( صورتک ) های ساخت ونیز است شرکت می کردم و کارگاههای شیشه سازی را که هنوز با روش های سنتی کارهای گران قدری تولید می کنند ، می دیدم . به کلوپ ها و اسکله های مخصوص ورزش شنا و قایقرانی آن سر میزدم و توی حداقل یکی از چند کشتی متعلق به عصر رنسانس که در ساحل پارک است می رفتم و خود را در آن عصر و زمانه حس می کردم . به جزیره لورانو می رفتم و ضمن لذت بردن از دیدن خانه های رنگارنگش ، به کارگاه های تور بافی اش سر میزدم . و موزه تاریخ نیروی دریائی ونیز را می دیدم که سیر تکامل و تحول کشتی ها و نیروی دریائی را در طول تاریخ هزار و چند صد ساله اش نشان می دهد .کاش وقت بود به آرسنال ونیز ( کارخانه کشتی سازی ونیز ) که روزگاری بزرگترین در جهان بود میرفتم یا تئاتر ققنوس این زیباترین ساختمان اپرای رنسانس را میدیدم . و کلیسای زیبا و با شکوه ” سن زاکاریا” را و با پای برهنه ، در ساحل زیبای لیدو (Lido) قدم میزدم . ونیز گرچه همه جایش کمابیش مثل هم است ، اما هیچ نقطه تکراری ندارد . در خیالم به دوران شکوه و جلالش فکر می کردم که مرکز تجارت جهان بود ، که ثروتمندترین نقطه اروپا بود ، که مرکز پرورش و ظهور نقاشان ، موسقیدانان و نوآوران بود ، که پس از ثروتمند شدن ، مرکز موسقی در اروپا ، و پایتخت چاپ اروپا شد و از نظر تعداد کتب چاپ شده از همه جا جلو افتاد ، نقاشان بزرگ پدید آورد و ثابت کرد که اگر ثروت و رفاه و امنیت باشد ، هنر ، فرهنگ ، نو آوریی ، صنعت و پیشرفت حتمی است و الا در شوره زار فقر و تنگدستی هیچ گلی نمی روید . داشتم به تاریخ هزار ساله جمهوری ونیز فکر می کردم که مامور کنترل پاسپورت فرودگاه گفت ” آقا اینجا برای شما آخرین نقطه اروپاست ، اگر از این خط عبور کنید و پاسپورتتان را مهر کنم ، امکان برگشت ندارید، در حالی که هنوز ویزایتان اعتبار دارد. مطمئنید که نمی خواهید باز هم بمانید ؟” مثل اینکه افکارم را خوانده بود ، شاید هم به همه همین را می گفت . اما من مجبور بودم با تور باشم و از راه استانبول ، در اولین ساعات بامداد روز بعد ، به شیراز برگردم که تقریبا بدون تاخیرو طبق برنامه حدود 5/2 صبح در فرودگاه شیراز ، و نزدیک چهار صبح در رختخواب خودم بودم و خواب ونیز می دیدم.